Ik ontving deze week een appje van één van mijn puberkinderen. In het scherm zag ik een afbeelding van de KIEK Prikkelemmer. Tot over de rand volgekrast met de ‘whatsapp-stift’. “Mam laat me maar even”, begreep ik. Ik grinnikte in mezelf. Ik vermoed dat die non-verbale expressie vorm van KIEK niet alleen jonge kinderen past als een jas. Ik heb de kaarten ontwikkeld omdat ik in de praktijk merkte dat de begrippen emotie, gevoel, stress en prikkels nogal door elkaar heen gebruikt worden in onderwijs en zorg (en thuis). Het herkennen van dat wat er in je binnenwereld speelt is een super belangrijke stap in en voor de ontwikkeling van kinderen. Bij de set zit ook een kaartje met soorten prikkels.

“Veel probleemgedrag van kinderen heeft een relatie met nabijheid.” Ik ga iets stevigs zeggen. Ik denk dat dat moet kunnen. Ik durf te stellen dat meer dan de helft van de kinderen op wachtlijsten in jeugdzorg eigenlijk een nabijheidsbehandeling in hun eigen directe omgeving nodig hebben. Als je mij naar de grootste werkzame factor van mijn werk met kinderen (speltherapeut en sociaal werker) vraagt dan is het antwoord: Er Echt Zijn. Het lijkt alsof we dat met z’n allen een beetje zijn kwijtgeraakt. We zijn zo druk met alles wat het leven van ons vraagt dat stilstaan, vertragen, present zijn en synchroniseren in (spel)momenten met kinderen erbij inschiet.

Om te uiten wat je dwars zit moet je je als kind wel eerst veilig voelen. De aanpak van KIEK vindt z’n basis in spel. Als je kinderen begeleidt dan kan dat niet anders. Spel is de taal van kinderen. Wil je “een goed gesprek” met kinderen dan kies je voor spel. Spel heeft veel krachten. Een belangrijke is het bieden van veiligheid. Hoe? Spel is net-alsof en geeft daarmee veel meer veilige ruimte om je verhaal te uiten of om bijvoorbeeld te experimenteren met nieuw gedrag. Net-alsof: tussen werkelijkheid en fantasie in.